TEZATLAR IŞIĞI

                 Ve hayat… Cömertliği  de cimriliği de incecik bir iple ayrılmışçasına yakın birbirine… Ağlarken gülüvermek gibi… En huzurlu anında kasırgaya tutulur gibi bazen…Hem var hem yok gibi aslında…Akıp giden zaman gibi; bizimle ve bizim dışımızda…Adeta tezatlar ışığı..
                 Her akşam uyumadan edilen dualara karışan hayallerimizi toparlayıp atıveririz yastık altına…Yaşamın tam merkezi bizimdir,capcanlı uyanacağız sanırız yeni günle doğan güneşe karşı…Çoğaltarak sahip olunanları belki ama asla eksilmeden...
                Tüm sabahlar öyle olmayacak elbette;bu sabah misali…Kapanır gibi gözlerim uyanışa inat,nefes almak fazla gelir gibi ,ayaklarım yere basmak istemez gibi artık, hayatla arama sisli bir perde çekilmişsenine ötesinde kaldım yaşamın..Anladım ki kibirle sahiplendiğimiz her şeyi kaybetmeye çok yakınız…Anladım ki sahiplenmeye çok da hakkımız yok hiçbir şeyi…
                Yürekten teşekkür edebilmek dünyanın en büyük erdemidir; ilk Allah’a ve sonra yalnız bırakmayan tüm dostlara...
              Ufacık da olsa sağlığınıza hiç zarar gelmemesi dileğiyle…