Ne zaman SAVAŞ deseler çocuklar gelir aklıma... İnsanın var olmasıyla insanın insana yaptığı zulme milyar yıldır seyirciyiz. Bunca zamandır beceremediğimiz insanlığı üzülerek dile getiriyorum ki daha da kötüye taşımaya devam ediyoruz… Büyük bir insan dediğim bir Martin kalmış…son hayali gerçekleştirenlerden bir o kalmış zikredebildiğim... Son hayali son nasihatı ; ‘’ Çocuklarımın renklerinden dolayı değil, karakterlerinden dolayı yargılanacakları bir toplum hayal ediyorum.’’ ’’Birlikte kardeş gibi yaşamayı öğrenmeliyiz, yoksa birlikte aptal gibi öleceğiz..! ’’ Maalesef öyle de oluyor şimdi ! Mayın tarlasındayız,bugün onlar yarın biz… Sessizliğimizi öfkemizden bozuyoruz… Keşke yüksek sesle barış şarkıları söyleyebilseydik… Onca yalan haberden sonra biraz gerçekleri paylaşalım istedim. Akçakale’de halk huzursuz,komşuları,kardeşleri savaşta… Gidecek yerleri olanlar ileri köylere yerleşmiş,sesler susmuyormuş Suriye’de… Çocuklar… Önce savaşın gerçek resmini gördüler,sesini duydular,nasıl bakacaklar aydınlık yarınlara ? Zulmün sadece bir kısmını izleyebildiğimiz tv’ler, okuduğumuz gazeteler ikinci sayfa başlığı olmaya maalesef hala devam ediyor … Dua edelim kardeşlerimize… Umut etmekten vazgeçmeliyim. Martin Luther’in hayal ettiği gibi bir insanlık hayal edelim. Siyahı beyazdan ayırmayalım… Savaş hiç yaşanmasın... Dua edelim kardeşlerimize… Sevgiler
