Eskiden bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardı. Şimdi ise 40 dakika bile hatırı kalmamış. Arkadaşlıklar, sevgiler, ilişkiler kısacası her şey tamamen menfaate dayalı hale gelmiş. ‘İnsanoğlu çiğ süt emmiş’ diye boşuna dememişler. Çevremize baktığımız zaman herkesin işi düştüğü zaman gelir, işi bittiği zaman ise gider. Özellikle para kimdeyse herkes o kişilerin peşinde geziyor. Bu durum ise zamanla güvenmeyi ve mutlu olmayı yitirmeye yardımcı oluyor. Birbirlerimize olan güvenlerimiz yavaş yavaş kaybolmaya başladı. Halbuki eskiden böylemiydi; İnsanlar birbirlerine güvenir ve mutlu olmayı bilirlerdi. Onu bırakın verilen bir söz varsa, sözler yerine getirilirdi. Şimdiler de ise artık söz veriliyor fakat tutulmuyor. Bazen bu duruma neden geldik diye düşünüyorum… Cevabı açıkça belli aslında; ‘ PARA VE MENFAAT’ diyebilirim. İnsanlar mutluluğu parada sanıyor. Ama etrafıma bakıyorum ki kimse halinden memnun değil. Zengine soruyorsun neden mutlu değilsin! Bana söylediği cevap ‘Huzur’um yok. Fakire soruyorsun neden mutlu değilsin söylediği tek kelime ‘Para’sızlık. Aslında bizim tek sorunumuz güvensizlik ve çıkar meselesi haline gelmesidir. Devir gün geçtikçe kötüye gidiyor. En vahim durum ise bu zamanda yetişen gençlerimizin bizleri örnek almalarıdır. Onlarda artık paralı olan arkadaşları seçiyor. Para için arkadaşlarını satmayı bir ders olarak gösteriyoruz. Bu durum gençlerimizin mutluluğuna ve yaşama isteğinin kaybolmasına neden oluyor. Yazıma son vermeden önce şunu söylemek isterim. ‘‘İnsanoğlunun içtiği çiğ sütü pastörize etmiş olsaydık. Acaba Dünya yaşanabilir hale gelirmiydi!’’
