Ama önce insan…İlle insan…

Ama önce insan…İlle insan…
Uzun ve kasvetli kışgecelerine selam olsun. Yürüyorum. Yürüyorum tek başıma. Yüzüme vuruyor soğuk. Yüksek yerlere kar yağmı şbelli. Hızlı adımlarla eve yöneliyorum. Şimdi burada, bu havada hiç yerleri olmayanları düşünüyorum. Etrafı tarıyor gözlerim. Kimseler yok… Kimsesizler yok… Gözlerim görmeyince yoklar sanıyorum. Karnım tok ya, toklar sanıyorum.
Bilmem hangi ünlü kürk giymişgeçenlerde. Zavallı hayvanların nesli tükeniyormuş. Malum parktan ağaçlar kesiliyormuş. Onlar da doğanın parçası değil miymiş? Doğru! Hayvanların da ağaçların da yaşama hakkı var bu dünyada. Ama ancak insanın insanca yaşadığı bir dünyada. Çünkü en değerli emek insanın kendisi…
Bunca kıyameti hayvanlara ve ağaçlara koparanlar:
-Size sesleniyorum.Sizi hem destekliyor hem de size karşı çıkıyorum. Gözünüz görmeyince yok olmuyor kimsesizler.Sıcacık odada bu yazıyı okuyan sen! Dışarıya bak. Kimsesiz bir çocuğa ayakkabı al bugün. Bir açın karnını doyur bugün. Yaşlı komşuna hal hatır sor.Umut ver ona.
Yaşasın hayvanlar…Kesilmesin ağaçlar… Ama önce insan… İlle insan…